galego: Regular Print

Updated ? hours ago # views See on WACS
1 Tesalonicenses
1 Tesalonicenses
Capítulo 1

1 Paulo, Silvano e Timoteo, á igrexa dos tesalonicenses en Deus Pai e no Señor Xesús, o Mesías: Graza e paz a vosoutros. 2 Damos grazas a Deus sempre por todos vós, facendo memoria de vós nas nosas oracións; 3 lembrando sempre diante do noso Deus e Pai os feitos da vosa fe, o traballo do voso amor e a paciencia na esperanza de Xesús Cristo, noso Señor. 4 Sabendo, irmáns amados por Deus, que El vos escolleu; 5 porque o noso evanxeo non foi a vós soamente con palabras, senón tamén con poder, e co Espírito Santo, cheo de certeza; así como sabedes como nos comportamos convosco por amor a vós. 6 E vós viñestes ser nosos imitadores, así como do Señor, tendo recibido a Palabra no medio de moito sufrimento, mais con ledicia do Espírito Santo; 7 de xeito tal que chegastes a ser exemplo para todos os que cren, tando na Macedoia coma en Acaia. 8 Pois, partindo de vós a palabra do Señor resoou, non só na Macedonia e en Acaia, senón en todo lugar e espallouse a vosa fe para con Deus de xeito que non precisamos falar cousa algunha. 9 Porque eles mesmos anuncian o que vós sodes e a vosa acollida para connosco, e como vos convertestes dos ídolos a Deus, para servir ao Deus vivo e verdadeiro, 10 e para agardar dos ceos ao seu Fillo, a quen resucitou de entre os mortos, a Xesús, Aquel que nos libra da ira que está por vir.
Capítulo 2

1 Irmáns, vós mesmos sabedes que a nosa visita onda vós non foi en balde, 2 senón que tendo sofrido e sendo aldraxados en Filipos, como sabedes, tivemos a confianza no noso Deus como para anunciarvos o evanxeo de Deus no medio de moita oposición. 3 O noso ensino non provén do erro, nen de motivos impuros, nen é con engano, 4 senón que, xa que fomos aprobados por Deus para que o evanxeo se nos confiara, por iso falamos así; non para contentar á xente, senón a Deus, que pescuda os nosos corazóns. 5 Porque sabedes que nunca nos achegamos a vós con palabras afagadoras, nen fomos avaros a conta dos vosos cartos, Deus ben o sabe!; 6 nen procurando a gloria da xente, nen de vós nen doutros, mesmo sen presionarvos coa nosa autoridade como apóstolos do Mesías. 7 Senón que fomos tenros no medio de vós, coma cando unha nai acariña aos seus propios fillos; 8 tendo tanto amor por vós, que queriamos ensinarvos no só o evanxeo de Deus, senón tamén as nosas vidas, porque chegastes a ser moi amados para nós. 9 De seguro habedes lembrar a nosa fatiga e o traballo duro, xa que traballamos noite e día para non sermos unha carga, e así anunciámosvos o evanxeo de Deus. 10 Vós sodes testemuñas xunto con Deus, de que nos comportamos convosco, os crentes, 11 de xeito santo, xusto e sen tacha; ben sabedes como vos tratamos a cada un de vós; coma un pai aos seus propios fillos aconsellándovos, consolávosmos e pedíndovos 12 que andiverades como é digno de Deus, quen vos chama ao seu propio reino e gloria. 13 Por iso tamén damos grazas decote a Deus, porque tendo recibido de nós a palabra da mensaxe de Deus, acolléstela non como palabra de seres humanos, senón como o que verdadeiramente é, palabra de Deus, que actúa tamén en vós os que credes. 14 Porque vós, irmáns, viñestes ser imitadores das igrexas de Deus en Cristo Xesús, que están na Xudea; pois tamén sufristes as mesmas cousas a mans dos vosos propios paisanos, coma tamén eles dos xudeus; 15 quen non só mataron ao Señor Xesús e aos profetas, senón que tamén nos expulsaron a nosoutros, e están a opoñerse a todos, 16 prohibíndonos falar aos xentís a fin de que non sexan salvos, de xeito que sempre enchen a medida dos seus pecados, vindo a ira de Deus ata o remate. 17 E nós, irmáns, que fomos separados de vós por un pouco de tempo, pero só fisicamente non de corazón, esforzámonos coa maior presteza, de tanta morriña por vos ver. 18 Por iso, quixemos ir onda vós, eu, Paulo, máis dunha vez, pero Satanás estorbounos. 19 Pois, cal é a nosa esperanza, ou ledicia, ou coroa en que nos gloriar? Non o sodes vós mesmos diante do noso Señor Xesús ao tempo da súa vinda? 20 Vós sodes, de certo, a nosa gloria e a nosa ledicia.
Capítulo 3

1 Por iso, non podendo soportalo máis, decidimos quedar sós en Atenas, 2 e mandarvos a Timoteo, o noso irmán e colaborador de Deus no evanxeo do Mesías, para vos enfortecer e animar na fe a fin de que ninguén se estremeza polos apretos que está a pasar, 3 ben sabedes que para iso fomos chamados. 4 Porque cando estabamos aínda convosco, xa vos avisamos que iamos aturar sufrimentos, e así é como foi, ben o sabedes. 5 Por iso, eu tamén, non podendo soportalo máis, mandei a recoñecer a vosa fe, non fora que dalgún xeito, o tentador vos seducira e o noso traballo fora en van. 6 Pero agora Timoteo, xa chegou de onda vós traendo as boas novas da vosa fe e amor, e de que sempre nos lembrades, desexando vernos (coma tamén nós a vós), 7 iso foi o que nos consolou, irmáns, en canto a vós, en medio de tódalas nosas necesidades e tribulacións pola vosa fe, 8 porque agora vivimos, xa que vós estades firmes no Señor. 9 Pois, que acción de grazas poderemos dar a Deus por vós, por toda a ledicia con que nos alegramos diante do noso Deus por vós, 10 xa que noite e día pedimos con insistencia que poidamos vervos e completemos o que falta á vosa fe! 11 Que o mesmo Deus e Pai noso, e o noso Señor Xesús, dirixa o noso camiño cara vós. 12 Que faga o Señor que medredes e abundendes no amor uns cos outros, e con todos, do mesmo xeito que nós tamén para vós, 13 para que os nosos corazóns sexan afirmados irreprensibles en santidade diante do noso Deus e Pai, cando veña o noso Señor Xesús con tódolos seus santos.
Capítulo 4

1 Polo demais, irmáns, pedímosvos e animámosvos no Señor Xesús, que do mesmo xeito que aprendestes de nós como cómpre andar para agradar a Deus (que de certo, así o facedes) abundedes máis e máis niso. 2 Porque xa sabedes das instrucións que vos temos dado no nome do Señor Xesús. 3 Porque a vontade de Deus é a vosa santificación, que vos afastedes da fornicación, 4 que cada un de vós coide o seu propio corpo en santidade e honor, 5 sen se deixar gobernar pola paixón, coma os xentís que non coñecen a Deus, 6 que ninguén peque nen asoballe ao seu irmán neste asunto, porque como xa vos temos anunciado e testemuñado dun xeito solemne: o Señor vinga todas estas cousas. 7 Porque non nos chamou Deus a impureza, senón a santidade. 8 Polo tanto, o que non quere facer caso nisto, non rexeita a un ser humano, senón a Deus, quen é quen vos da o seu Espírito Santo. 9 Pero sobre o amor de irmáns, non precisades que vos escriba, porque vós mesmos sodes ensinados por Deus a vos amar uns aos outros, 10 cousa que en verdade facedes con todolos irmáns en toda a Macedonia, pero rogámosvos, irmáns, que o fagades máis e máis, 11 e que teñades como albo o vivir sosegados, e ocuparvos nos vosos propios asuntos traballando coas vosas propias mans, conforme vos temos mandado; 12 a fin de que andedes de xeito honesto cos de fóra, e non precisedes de nada. 13 Tampouco queremos, irmáns, que ignoredes sobre os mortos, para que non vos entristezades como aqueles que non teñen esperanza. 14 Porque se cremos que Xesús morreu e resucitou, do mesmo xeito Deus traerá con Xesús aos que durmiron nel. 15 Polo tanto dicímosvos isto apoiados na palabra do Señor; que nós, os que vivimos, aqueles que quedemos ata a vinda do Señor, non precederemos aos que durmiron. 16 Porque o Señor mesmo, con voz de mando, con voz de arcanxo e con trompeta de Deus, baixará do ceo e os mortos en Cristo resucitarán primeiro. 17 Despois nós, os que quedemos vivos, seremos arrebatados xunto con eles nas nubes para encontrarmos co Señor no aire, e así estaremos sempre co Señor. 18 Polo tanto, consoládevos uns aos outros con estas palabras.
Capítulo 5

1 Pero tocante aos tempos e as ocasións, irmáns, non precisades que vos escriba. 2 Porque vós sabedes á perfección que o día do Señor chegará como o ladrón na noite, 3 Cando estean a dicir: Paz e seguridade! entón, como a dor da que está de parto, virá sobre eles de súpeto destrución, e non fuxirán de xeito ningún. 4 Pero vosoutros, irmáns, non estades nas tebras para que ese día vos sorprenda como ladrón, 5 porque todos sodes fillos da luz e do día; non somos da noite nen das tebras. 6 Non adormezamos pois, coma os demais, senón sexamos vixiantes e sobrios. 7 Porque os que durmen, pola noite durmen, e os que se emborrachan, emborráchanse pola noite. 8 Nós, que somos do día, sexamos sobrios e revistámonos coa coraza da fe e o amor, e co casco da esperanza de salvación. 9 Porque Deus non nos destinou para ira, senón para acadar a salvación por medio do noso Señor Xesús Cristo, 10 quen morreu por nós para que, xa sexa que esteamos espertos ou durmidos, vivamos xunta El. 11 Por iso, animádevos uns aos outros, e aconselládevos uns aos outros como sempre facedes. 12 Rogámosvos, irmáns, que respetedes aos que traballan entre vós e vos coidan no Señor e vos ensinan; 13 que os teñades en alto e amoroso aprecio por mor dos seus traballos. Tende paz os uns cos outros. 14 Exhortámosvos tamén a que advirtades aos desordenados, que lles deades azos aos desanimados e sexades unha axuda firme para os febles, e que teñades pacencia con todos. 15 Mirade que ninguén devolva a outro mal por mal, senón procurade sempre o bo os uns para cos outros, e para con todos. 16 Alegrádevos sempre! 17 Orade constantemente, dade grazas en todo, 18 porque esta é a vontade de Deus para vós en Cristo Xesús. 19 Non apaguedes o Espírito. 20 Non despreciedes as profecías, 21 senón examinádeo todo e quedádevos co que é bo. 22 Arredádevos de toda especie de mal. 23 E o mesmo Deus de paz, santificaravos por completo. E que todo o voso ser: espírito, alma e corpo, sexa gardado irreprensible na vinda de Xesús Cristo, o noso Señor. 24 O que vos chama é fiel, así que El tamén o ha facer . 25 Irmáns, orade por nós. 26 Saudade a tódolos irmáns cun bico santo. 27 Pídovos diante do Señor que esta carta sexa lida a tódolos irmáns. 28 A graza do noso Señor Xesús Cristo, sexa convosco.