1 ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលមកកាន់លោកយ៉ូណាស ជាកូនរបស់អ័មីថាយថា៖ 2 ចូរងើបឡើងហើយចេញទៅនីនីវេ ជាទីក្រុងធំ ហើយប្រកាសទាស់នឹងក្រុងនោះ ព្រោះអំពើអាក្រក់របស់គេបានល្បីរន្ទឺ នៅចំពោះមុខយើងហើយ។ 3 ប៉ុន្តែ លោកយ៉ូណាសក្រោកឡើង រត់ចេញពីព្រះភក្ត្រនៃព្រះអម្ចាស់ទៅឯក្រុងតើស៊ីសវិញ។ លោកចុះទៅដល់ក្រុងយ៉ុបប៉េ បានជួបនឹងសំពៅមួយ ដែលកំពុងរៀបចេញទៅក្រុងតើស៊ីស។ លោកក៏បង់ថ្លៃធ្វើដំណើរ ហើយក៏ចុះសំពៅនោះទៅឯក្រុងតើស៊ីសជាមួយគេ ដើម្បីគេចចេញពីព្រះភក្ត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់។ 4 ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើឲ្យមានខ្យល់យ៉ាងខ្លាំង បក់មកលើសមុទ្រ បង្កើតជាព្យុះយ៉ាងធំនៅលើសមុទ្រ។ បណ្ដាលឲ្យសំពៅស្ទើរតែបែកបាក់។ 5 ឯពួកអ្នកសំពៅក៏ភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង ម្នាក់ៗបានស្រែកបន់ព្រះរបស់គេរៀងៗខ្លួន។ ពួកគេបានបោះទំនិញទាំងប៉ុន្មាន ដែលនៅក្នុងសំពៅចោលទៅក្នុងសមុទ្រ ដើម្បីឲ្យសំពៅស្រាល។ ឯលោកយ៉ូណាសបានចុះទៅដេកលក់នៅខាងក្នុងសំពៅ។ 6 ដូច្នេះ នាយសំពៅក៏មកសួរលោកថា៖ «អ្នកទ្រមក់អើយ អ្នកធ្វើអីដូច្នេះ? ក្រោកឡើង ចូរទូលអង្វរដល់ព្រះរបស់អ្នកទៅ ក្រែងលោព្រះរបស់អ្នកនឹកចាំពីយើង ដើម្បីមិនឲ្យយើងត្រូវវិនាស»។ 7 ពួកអ្នកសំពៅនិយាយគ្នាថា៖ «មក! ចូរយើងចាប់ឆ្នោត ដើម្បីឲ្យដឹងថា ការអាក្រក់កើតឡើងដល់យើងនេះ ដោយព្រោះអ្នកណា»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានចាប់ឆ្នោត ហើយឆ្នោតនោះក៏ត្រូវលើលោកយ៉ូណាស។ 8 ហើយពួកគេសួរលោកយ៉ូណាសថា៖ «ចូរប្រាប់យើង តើអ្នកណាបាននាំការអាក្រក់នេះមកលើយើង។ តើលោកមានមុខរបរអី្វ? ហើយលោកមកពីណា? តើលោកនៅស្រុកណា? ហើយលោកជាជាតិសាសន៍អី្វ?» 9 លោកយ៉ូណាសប្រាប់គេថា៖ «ខ្ញុំជាជនជាតិហេព្រើរ ហើយខ្ញុំកោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃស្ថានសួគ៌ ដែលបានបង្កើតសមុទ្រ និងដីគោក។» 10 ហើយពួកអ្នកសំពៅកាន់តែភ័យខ្លាចក៏សួរលោកយ៉ូណាសថា៖ «តើលោកបានធ្វើអ្វីដូច្នេះ?» ដ្បិតពួកគេបានដឹងថា លោកបានកំពុងរត់គេចពីព្រះភក្ត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដោយសារតែលោកបានប្រាប់ពួកគេ។ 11 បន្ទាប់មកពួកគេសួរលោកយ៉ូណាសថា៖ «តើត្រូវឲ្យយើងធ្វើដូចម្តេចដល់អ្នក ដើម្បីឲ្យសមុទ្របានស្ងប់ឡើងវិញ?» ដ្បិតសមុទ្រចេះតែកម្រើករឹតតែខ្លាំងឡើង។ 12 លោកយ៉ូណាសប្រាប់ពួកគេថា៖ «សូមលើកបោះខ្ញុំចូលក្នុងសមុទ្រចុះ។ នោះសមុទ្រនឹងស្ងប់ទៅវិញហើយ ដ្បិតខ្ញុំដឹងថា ដោយព្រោះខ្លួនខ្ញុំ ខ្យល់ព្យុះយ៉ាងខ្លាំងនេះកើតឡើងដល់ពួកអ្នក»។ 13 ទោះជាពួកគេព្យាយាមចែវត្រឡប់ ដើម្បីឲ្យពួកគេទៅច្រាំងវិញ ប៉ុន្តែទៅមិនបានសោះ ដ្បិតសមុទ្រចេះតែបក់បោកមកកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ 14 ពេលនោះ ពួកគេក៏ទូលអង្វរដល់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ យើងខ្ញុំសូមអង្វរព្រះអង្គ សូមកុំឲ្យយើងខ្ញុំត្រូវវិនាសឡើយ ដោយព្រោះជីវិតបុរសនេះឡើយ ហើយកុំទម្លាក់ទោសរបស់គាត់ មកលើយើងខ្ញុំរាល់គ្នាដែរ ដ្បិតព្រះអម្ចាស់អើយ ព្រះអង្គបានសម្រេចតាមដែលព្រះអង្គគាប់ព្រះហឫទ័យ»។ 15 ហើយពួកគេក៏ចាប់លោកយ៉ូណាស បោះចូលទៅក្នុងសមុទ្រ រួចសមុទ្រក៏ស្ងប់ទៅ។ 16 ពួកគេទាំងនោះកោតខ្លាចព្រះអម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំង។ ហើយពួកគេក៏ថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ព្រះអម្ចាស់ ព្រមទាំងបន់ស្រន់ផង។ 17 ព្រះអម្ចាស់ក៏បានធ្វើឲ្យមានត្រីមួយយ៉ាងធំដើម្បីលេបលោកយ៉ូណាស ហើយលោកយ៉ូណាសបាននៅក្នុងពោះត្រីនោះអស់បីថ្ងៃបីយប់។
1 ពេលនោះ លោកយ៉ូណាសបានអធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់ខ្លួន នៅក្នុងពោះត្រី។ 2 លោកទូលថា៖ «ទូលបង្គំបានទូលអង្វរព្រះអម្ចាស់ អំពីទុក្ខលំបាករបស់ទូលបង្គំ ហើយព្រះអង្គក៏បានឆ្លើយមកទូលបង្គំ ពីក្នុងពោះនៃស្ថានឃុំព្រលឹងមនុស្សស្លាប់ ទូលបង្គំបានស្រែកហៅព្រះអង្គជួយ! ហើយព្រះអង្គព្រះសណ្ដាប់ពាក្យរបស់ទូលបង្គំ។ 3 ព្រះអង្គបានបោះទូលបង្គំទៅក្នុងទីជម្រៅ គឺចុះទៅក្នុងផ្ទៃបាតនៃសមុទ្រ ហើយខ្សែរទឹកបាននៅព័ទ្ធជុំវិញទូលបង្គំ ហើយគ្រប់ទាំងរលក និងអស់ទាំងខ្សែទឹករបស់ព្រះអង្គបានហូរពីលើទូលបង្គំ។ 4 ទូលបង្គំបានពោលថា៖ «ទូលបង្គំត្រូវបោះចោលពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គហើយ ប៉ុន្តែ ទូលបង្គំនឹងសម្លឹងឆ្ពោះទៅរកព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ»។ 5 ទឹកបានព័ទ្ធជុំវិញទូលបង្គំ រហូតដល់ករបស់ទូលបង្គំ ដែលសេចក្ដីអន្តរាយបានហ៊ុមទូលបង្គំជិត ហើយសារ៉ាយបានរុំព័ទ្ធក្បាលទូលបង្គំ។ 6 ទូលបង្គំបានចុះទៅដល់បាតនៃភ្នំទាំងឡាយ ហើយផែនដីបានបិទខ្ទប់ពីលើ ទូលបង្គំទុកជាដរាបតទៅ។ ប៉ុន្តែ ឱព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះនៃទូលបង្គំ ព្រះអង្គបាននាំទូលបង្គំងើបចេញពីរណ្តៅ! 7 កាលព្រលឹងទូលបង្គំបានសន្លប់ក្នុងទូលបង្គំ នោះទូលបង្គំស្រែកហៅព្រះអម្ចាស់ មកនៅក្នុងចិត្តរបស់ទូលបង្គំ ហើយសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ទូលបង្គំបានទៅព្រះអង្គ គឺចូលទៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ។ 8 អស់ពួកអ្នកដែលជឿលើព្រះដែលក្លែងក្លាយ សូមលះបង់ភាពស្មោះត្រង់របស់អ្នកចំពោះពួកគេ។ 9 ប៉ុន្តែ ទូលបង្គំនឹងថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ព្រះអង្គដោយសំឡេងនៃពាក្យអរព្រះគុណ ហើយទូលបង្គំនឹងលាបំណន់របស់ទូលបង្គំផង។ ឯសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះកើតមកតែពីព្រះអម្ចាស់»។ 10 ពេលនោះព្រះអម្ចាស់ បង្គាប់ត្រី ឲ្យខ្ជាក់លោកយ៉ូណាសចេញនៅលើដីគោក។
1 ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់មកកាន់លោកយ៉ូណាសម្តងទៀតថា៖ 2 «ចូរក្រោកឡើងទៅឯនីនីវេ ជាក្រុងធំ ហើយប្រកាសប្រាប់គេ តាមសេចក្ដីដែលយើងបង្គាប់»។ 3 ដូច្នេះ លោកយ៉ូណាសក៏ក្រោកឡើងទៅក្រុងនីនីវេតាមការបង្គាប់របស់ព្រះអម្ចាស់។ នីនីវេជាទីក្រុងដ៏ធំសម្បើមអស្ចារ្យ ដែលដើរអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ ទើបបានសព្វ។ 4 លោកយ៉ូណាសបានចាប់ផ្ដើមដើរចូលទៅទីក្រុង បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរអស់មួយថ្ងៃហើយ នោះលោកប្រកាសថា «នៅតែសែសិបថ្ងៃទៀតក្រុងនីនីវេនឹងត្រូវបំផ្លាញហើយ»។ 5 ពួកបណ្ដាជននៅក្រុងនីនីវេក៏ជឿលើព្រះអង្គ ដូច្នេះគេក៏ប្រកាសឲ្យមានពេលតមអត់។ ពួកគេស្លៀកពាក់កាន់ទុក្ខចាប់តាំងពីអ្នកធំបំផុត រហូតដល់អ្នកតូចជាងគេ។ 6 ភ្លាមនោះដំណឹងក៏បានទៅដល់ស្តេចនៃក្រុងនីនីវេ។ ស្ដេចក៏យាងចុះពីបល្ល័ង្ក ដោះព្រះពស្ត្រចេញ ហើយឃ្លុំអង្គដោយសំពត់កាន់ទុក្ខ និងគង់នៅក្នុងផេះវិញ។ 7 ដែលស្ថិតនៅក្រោមការបង្គាប់របស់ស្តេច និងពួករដ្ឋមន្ត្រីថា៖ «មិនត្រូវឲ្យពួកមនុស្ស ឬសត្វ ហ្វូងគោ ឬហ្វូងចៀមភ្លក់អ្វីឡើយ។ កុំឲ្យពួកវាស៊ី ឬផឹកឲ្យសោះ។ 8 ប៉ុន្តែទាំងមនុស្ស និងសត្វត្រូវឃ្លុំខ្លួនដោយសំពត់កាន់ទុក្ខ ហើយគ្រប់គ្នាត្រូវអំពាវនាវយ៉ាងខ្លាំងដល់ព្រះ។ ត្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាលាចេញពីផ្លូវអាក្រក់របស់គេរៀងខ្លួន ហើយចេញពីការច្រឡោតដែលនៅដៃខ្លួនគេផងដែរ។ 9 ក្រែងលោព្រះជាម្ចាស់ប្រែព្រះហឫទ័យលែងព្រះពិរោធ ដូច្នេះ យើងនឹងមិនត្រូវវិនាសអន្តរាយឡើយ»។ 10 ពេលព្រះទតឃើញការទាំងប៉ុន្មានដែលពួកគេប្រព្រឹត្តនោះ ដែលគេបានលៈបង់ពីផ្លូវអាក្រក់របស់គេ។ ហើយព្រះក៏ប្រែគំនិតពីការដាក់ទណ្ឌកម្ម ដែលព្រះអង្គធ្លាប់មានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងធ្វើដល់ពួកគេ ហើយព្រះអង្គក៏លែងធ្វើទៅ។
1 ប៉ុន្តែ ការនោះលោកយ៉ូណាសមិនពេញចិត្តសោះ ហើយលោកក៏ខឹងខ្លាំង។ 2 រួចលោកយ៉ូណាសអធិស្ឋានដល់ព្រះអម្ចាស់ថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ តើមិនមែនការនេះទេឬ ដែលទូលបង្គំបាននិយាយកាលទូលបង្គំត្រលប់ទៅស្រុករបស់ទូលបង្គំនោះ? គឺដោយហេតុនោះបានជាទូលបង្គំខំរត់ទៅក្រុងតើស៊ីសវិញ ព្រោះទូលបង្គំបានដឹងថា ព្រះអង្គជាព្រះដ៏ប្រកបដោយករុណា ក៏មានព្រះហឫទ័យអាណិតអាសូរ ព្រះអង្គយឺតនឹងខ្ញាល់ ហើយមានសេចក្ដីសប្បុរសជាបរិបូរ ក៏តែងតែប្រែចិត្តចេញពីការធ្វើទុកផងដែរ។ 3 ដូច្នេះអាលូវនេះ ឱព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំសូមអង្វរដល់ព្រះអង្គ សូមដកជីវិតទូលបង្គំចុះ ដ្បិតស៊ូឲ្យទូលបង្គំស្លាប់ទៅជាជាងរស់នៅ»។ 4 ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះបន្ទូលថា៖ «ការដែលឯងខឹងដូច្នេះ តើគួរឬ?» 5 លោកយ៉ូណាសក៏ចេញទៅអង្គុយនៅខាងកើតទីក្រុង។ នៅទីនោះលោកធ្វើជម្រកមួយ ហើយអង្គុយជ្រកនៅក្រោមម្លប់នោះ ដើម្បីចាំមើលការអ្វី ដែលនឹងកើតដល់ទីក្រុងនោះ។ 6 ព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់ធ្វើឲ្យមានដើមឈើ ហើយដុះឡើងគ្របបាំងលោកយ៉ូណាស ដើម្បីឲ្យបានជាម្លប់ពីលើក្បាលរបស់គាត់ ដើម្បីកុំឲ្យលោកមួម៉ៅតទៅទៀត។ លោកយ៉ូណាសមានអំណរណាស់ ដោយព្រោះដើមឈើនោះ។ 7 ប៉ុន្តែ ពេលដល់ថ្ងៃស្អែកឡើង ព្រះធ្វើឲ្យមានដង្កូវមួយ។ វាមកស៊ីដើមឈើស្វិតក្រៀមវិញ។ 8 ពេលថ្ងៃរះឡើង ព្រះឲ្យមានខ្យល់ក្តៅ បក់មកពីទិសខាងកើត។ ថ្ងៃក៏ចាំងក្បាលលោកដែរ ឲ្យលោកខ្សោះល្វើយ។ លោកក៏សូមឲ្យខ្លួនបានស្លាប់ទៅ។ ដោយពោលពាក្យដាក់ខ្លួនឯងថា៖ «ស៊ូឲ្យទូលបង្គំស្លាប់ទៅ ជាជាងរស់នៅ»។ 9 ពេលនោះព្រះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅលោកយ៉ូណាសថា៖ តើវាជាការល្អដែលឯងខឹងពីដើមឈើនោះ?» រួចលោកយ៉ូណាសតបថា៖ «វាជាការល្អដែលទូលបង្គំខឹងនេះ ទោះបើដល់ស្លាប់ក៏ដោយ»។ 10 ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «តើឯងបានអាណិតចំពោះរុក្ខជាតិ ដែលឯងមិនបានដាំ ឬធ្វើឲ្យដុះឡើង។ វាដុះឡើងក្នុងមួយយប់ ហើយបានវិនាសបាត់ ក្នុងមួយយប់ដូចគ្នានោះ។ 11 ដូច្នេះដូចយើងចឹង តើមិនគួរឲ្យយើងអាល័យចំពោះក្រុងនីនីវេ ជាទីក្រុងយ៉ាងធំនេះ ដែលមានមនុស្សជាងមួយសែនពីរម៉ឺននាក់ ជាពួកអ្នកដែលមិនស្គាល់ស្តាំ មិនស្គាល់ឆ្វេងសោះ ព្រមទាំងហ្វូងសត្វជាច្រើនទៀត?»